Στην ώριμη ηλικία των 45 είχα την ευκαιρία να δω και Φασμπίντερ. «Ο φόβος τρώει τα σωθικά» στο Θέατρο Τέχνης. Γράφτηκε το 1974 στη Γερμανία αλλά οι δυτικές κοινωνίες δεν έχουν αλλάξει πολύ από τότε, μόνο τα ονόματα των εθνοτήτων που πρωταγωνιστούν κάθε φορά (μιλάω για δυτικές κοινωνίες μα που μόνο αυτές έχω ζήσει).

Ένα έργο που μιλάει πάνω απ’ όλα για τη μοναξιά, για την ξενοφοβία και τη μισαλλοδοξία. Μέσα από μια ιστορία έρωτα δύο ταλαιπωρημένων ανθρώπων. Στο ρόλο της γερμανίδας εξηντάρας καθαρίστριας, της Έμμι, χήρας με τρία ενήλικα παιδιά, η Τάνια Τσανακλίδου. Αυτή γυναίκα λοιπόν ερωτεύεται έναν μαροκινό μετανάστη, εργάτη τον Άλι, καμιά εικοσαριά χρόνια νεότερό της, που τον γνωρίζει ένα βράδυ που μπαίνει σε ένα μπαρ μετά τη δουλειά για να προστατευθεί από τη βροχή. Πολύ της ταίριαξε ο ρόλος αυτός της Τσανακλίδου: μια παρουσία γήινη, πειστική στον έρωτά της για το νέο, άντρα, ίσως μητρική σε κάποιες στιγμές. Για όσους δεν το ξέρουν η Τσανακλίδου έχει και θεατρική παιδεία (Κρατικό θέατρο Βορείου Ελλάδος) και θεατρικό παρελθόν.

Οι ηθοποιοί που υποδύονται τα τρία ενήλικα παιδιά φορούν μάσκες-χαρτοσακούλες για να μπαίνουν σε διαφορετικούς ρόλους του κοινωνικού περίγυρου της Έμμι και του Άλι. Γίνονται έτσι η φωνή του «κόσμου» που κρίνει, κατακρίνει, καταδικάζει από απόσταση ό,τι του είναι άγνωστο και ξένο. Μου άρεσε αυτό το εύρημα που δίνει ένταση στα ήδη τσιτωμένα συναισθήματα σε αντίθεση με το κουκλίστικο σερβίτσιο του τσαγιού που κουβαλάει μαζί της παντού η Έμμι, το οποίο δεν βρίσκω να προσθέτει κάτι στην ιστορία.

Η Έμμι και ο Άλι παντρεύονται κόντρα στην καχυποψία του περιβάλλοντος και των δυο τους. Τα παιδιά της τη  χλευάζουν, οι συναδέλφισσές της στη δουλειά την απομονώνουν. Για την ντόπια κοινή γνώμη ο μαροκινός είναι ο «άπλυτος» και επικίνδυνος ξένος, για την κοινωνία των μεταναστών η Έμμι είναι η «γριά» που ψάχνει για έρωτες. Έχει ενδιαφέρον πόσο μεγάλες είναι οι προκαταλήψεις ανάμεσα στους κοινωνικά αδύναμους ώστε να μην επιτρέπουν την αλληλεγγύη και να επιτρέπουν κάποτε – κάποτε την παρείσφρυση φασισμών κάθε είδους.

Δείτε την παράσταση, θα σας φέρει σε επαφή με τα συναισθήματά σας και θα σας προκαλέσει να σκεφτείτε διάφορα. Τελευταία παράσταση αύριο Κυριακή 12 Μαρτίου στις 19:00.

Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν – Υπόγειο, Πεσμαζόγλου 5, Αθήνα, Μετρό Πανεπιστήμιο, τηλέφωνο ταμείου: 210 322 87 06

Ο Μάρτιος είναι μήνας γενεθλίων στο σπίτι μας. Ανοίγει το χορό ο υιός που είναι γεννημένος πρωτομηνιά και ακολουθώ εγώ, αργότερα.

Σήμερα ξύπνησα νωρίτερα για να φτιάξω τον καθιερωμένο χαλβά του γενέθλιου πρωινού σε νέα έκδοση παρακαλώ – θα ακολουθήσει ειδική ανάρτηση γι’ αυτό. Ξύπνησα το εορτάζον αγόρι , σερβίρισα τον χαλβά, έμπηξα και το ευχετήριο κεράκι και περίμενα. Περίμενα, περίμενα. Έλιωσε το κεράκι. Έβαλα καινούριο. Οι πρωινές ετοιμασίες του πήραν τόσο χρόνο σήμερα που τελικά έφυγε τρέχοντας και νηστικός για το σχολείο και εγώ … έσβησα το δεύτερο κεράκι μόνη μου.

Έχει χάρη που βγαίνοντας από την πόρτα είπε «Σ’ αγαπώ μαμά». Μην του πείτε ότι το ‘γραψα αυτό. Μπορεί να κάνει ένα χρόνο να μου ξαναμιλήσει – στα επόμενα γενέθλια δηλαδή.

Τα 16 σπαρταράνε.

Το ασπρομάλλικο κορίτσι από το Μπουένος Άιρες με το φωτεινό βλέμμα (ας την πούμε Ρόζα) δεν φοβάται να ζητήσει αυτό που θέλει από τον φτερωτό θεό του έρωτα κοιτώντας μάλιστα κατάματα τον φακό (για την περίσταση, προτιμώ να επικαλούμαι παγανιστικές θεότητες με φτερά παρά χριστιανικούς λιπόσαρκους αγίους, όσο καλοπροαίρετοι κι αν είναι).

Θέλει λοιπόν το ταίρι της να είναι ψηλός άντρας, 85-90 ετών, για να ταιριάζει με την ηλικία της. Θα τον προτιμούσε επιστήμονα αλλά είναι ανοιχτή και σε άλλες επιλογές. Άκρως απαραίτητο όμως ο υποψήφιος να έχει καλή διάθεση, λέει. Συμφωνώ Ρόζα, η διάθεση είναι το παν. Κρατήσετε έναν και για μένα παρακαλώ, μόνο 40 νούμερα μικρότερο (σε έτη).

Για την ώρα αρκούμαι στο να κάνω θελήματα στον φτερωτό θεό, ψάχνοντας σοκολατάκια σε ρομαντικό περιτύλιγμα για λογαριασμό του νεοσσού μου που έχει ερωτευθεί. Σε ανάλαφρη διάθεση σας χαιρετώ και σας εύχομαι μια φρέσκια, πανέμορφη ημέρα. #Αγίου Βαλεντίνου 2017.

Save

Save

Save

Μια φορά κι έναν καιρό, όταν ο γιος μου ήταν τριών είχαμε εκδράμει στης γειτονιάς το κοντινό παρκάκι για την καθιερωμένη μας βόλτα. Το παιδί μου δεν είχε ακόμη εμπεδώσει τον μηχανισμό “κουνάω τα πόδια μου μπρος-πίσω και κάνω την κούνια να πάει ψηλά”. Έτσι στεκόμουν πίσω του όπως κάνουν οι μανάδες χιλιάδες χρόνια τώρα πίσω από κάθε λογής αιώρες και τον έσπρωχνα μαλακά με τις παλάμες για να φεύγει μπροστά. Ο διπλανός …συνάδελφος όμως ήταν μεγαλύτερος (τον έκοβα για πέντε-έξι χρονών) και κουνιόταν μόνος του, και φυσικά ψηλότερα. Κάποια στιγμή λοιπόν ο πεντάχρονος νεαρός με κοίταξε βλοσυρά και μετά γύρισε στον γιο μου και του δήλωσε: Δεν πας ψηλά. Να πεις στην αδελφή σου να σε σπρώχνει πιο δυνατά.

Για να ακούν οι μικροί και να μαθαίνουν οι μεγαλύτεροι άντρες. Με αγάπη από την προσωπική μου γυάλα των αναμνήσεων.

Save

Save

Save

Save

Σήμερα το πρωί σε μία εκκαθάριση χαρτούρας βρήκα ένα δισέλιδο χειρόγραφο από τα χεράκια μου με τίτλο «Γονείς για αγόρια».  Ήταν μια ιστορία ενός αμερικανού συγγραφέα/αρθρογράφου την οποία είχα διαβάσει Κύριος οίδε πού πριν από μερικά χρόνια και απ’ ότι φαίνεται είχα μπει στον κόπο να μεταφράσω στο χαρτί επειδή με είχε συγκινήσει και εμπνεύσει ως μητέρα αγοριού. Από βιασύνη ή επιπολαιότητα δεν έκανα τον κόπο να σημειώσω ούτε τον συγγραφέα ούτε την πηγή. Όμως πιστεύω ότι της αξίζει να διαβαστεί γι’ αυτό σας τη μεταφέρω.

Χτες βράδυ, προσπαθώντας να φτάσω στο κέντρο της πόλης για μια συνάντηση, τα προβλήματα των νέων αντρών ζωντανέψανε και πάλι μπροστά μου. Ο αυτοκινητόδρομος ήταν μπλοκαρισμένος από το τρίτο κιόλας όχημα μπροστά από το δικό μυ. Ένα αυτοκίνητο με οδηγό ένα 17χρονο αγόρι παρέα με τους φίλους προσπερνώντας για να ξεφύγει από το μποτιλιάρισμα δεν κατάφερε να δει το φορτηγό που ερχόταν από πίσω. Το φορτηγό είχε τρακάρει το αυτοκίνητο των νεαρών σχεδόν χωρίζοντάς το στα δύο και το παρέσυρε πενήντα μέτρα μακριά. Όση ώρα παρακολουθούσα τα γεγονότα συγκεντρώθηκαν εκεί εφτά οχήματα των δυνάμεων άμεσης δράσης: η πυροσβεστική, το αυτοκίνητο διάσωσης, το περιπολικό, ασθενοφόρα. Οι άντρες εργάζονταν σε ομάδες αντιμετωπίζοντας με σύνεση την κατάσταση.

Κατάφεραν να ανασύρουν σταδιακώς τον 17χρονο από τα συντρίμμια του αυτοκινήτου αναίσθητο. Οι τέσσερις νεαροί άντρες συνεπιβάτες έφεραν τραυματισμούς κάθε βαθμού σοβαρότητας. Μία γυναίκα μέσης ηλικίας, μάλλον η μητέρα κάποιου από τα αγόρια, ήρθε τρέχοντας από ένα γειτονικό αγρόκτημα. Ένας αστυνομικός της συμπαραστεκόταν ευγενικά.

Η αρρενωπή ενέργεια ήταν παρούσα παντού γύρω μου – από τη μια μεριά με τη μορφή της απειρίας και του ρίσκου και από την άλλη με τη μορφή της ικανότητας, της φροντίδας και της σταθερότητας.

Αυτό το συμβάν ξεκαθάρισε για μένα την αντίληψή μου για το ανδρικό φύλο. Όταν οι άνδρες μεγαλώνοντας εξελίσσονται καλά, είναι υπέροχοι. Όμως το να είσαι νέος και γένους αρσενικού είναι από μόνο του ένας συνδυασμός εύθραυστος με προδιάθεση για την καταστροφή. Έτσι, όταν γεννιέται ένα αγόρι γεννιέται σήμερα περιμένουμε με την ψυχή στο στόμα να δούμε – πώς θα εξελιχθεί;

Αφιερωμένος σε όλους τους γονείς αγοριών που τρέμουν συνέχεια τα φυλλοκάρδια μας. Καλή χρονιά σε όλους τους κατεργάρηδες!

Πριν από δύο εβδομάδες βρέθηκα να οδηγώ στην εθνική καθ’ οδόν για το Ναύπλιο. Όλο χαρά που είχα επίσημη δικαιολογία τον αγώνα στίβου του γιου μου για να κάνω μια εκδρομή. Με το που μπήκα λοιπόν στην «Ολυμπία Οδό» και έβαλα το χέρι στην τσέπη για τα διόδια η συμπαθής υπάλληλος στο κουβούκλιο μου έχωσε στην παλάμη ένα φυλλάδιο που αποδείχθηκε από τα πιο χρήσιμα πράγματα που έχω διαβάσει.

Μιλάει για την υπνηλία στο τιμόνι – ένα από τα θανάσιμα αμαρτήματα του οδηγού στο οποίο δεν αναφερόμαστε συχνά. Σου λένε ότι δεν πρέπει να καταναλώνεις αλκοόλ πριν οδηγήσεις, σου λένε ότι δεν πρέπει να χρησιμοποιείς το κινητό την ώρα της οδήγησης αλλά σπανίως θα σου πουν ότι αν νιώσεις τα βλέφαρά σου να βαραίνουν από τη νύστα πρέπει πάραυτα να διακόψεις την οδήγηση. Αρκούν μόλις μερικά δευτερόλεπτα για να συμβεί το κακό γι’ αυτό προσέχουμε για να έχουμε. Ιδανικά λοιπόν φροντίζουμε να φύγουμε για τον προορισμό μας ακμαίοι και καλοκοιμισμένοι αλλά επειδή άνθρωποι είμαστε και μπορεί στο δρόμο (ειδικά αν είναι μακρύς) να μας πιάσει χασμουρητό δεν διστάζουμε να φρεσκαριστούμε με έναν σύντομο ύπνο.

Αναπαράγω λοιπόν τις οδηγίες από το υλικό του φυλλαδίου διανθίζοντάς το με μερικές δικές μου παρατηρήσεις:

Πάρε έναν υπνάκο για 15 λεπτά. Αφού σβήσεις τη μηχανή, τραβήξεις χειρόφρενο και πάρεις τα χεράκια σου από το τιμόνι.

• Πάρκαρε το αυτοκίνητο σε ένα χώρο στάθμευσης. Μπορεί να είναι ο ειδικός χώρος στάθμευσης με το σήμα Ρ στην εθνική ή αν κάνεις παράκαμψη, κάποιος ήσυχος δρόμος ενός χωριού ή πόλης στη διαδρομή.
• Πιες έναν καφέ. Η καφεΐνη χρειάζεται 20 λεπτά για να επιδράσει, οπότε δεν θα επηρεάσει τον ύπνο σου, αλλά θα νιώσεις τη διαφορά ξυπνώντας. Αν είσαι όπως εγώ και δεν μπορείς/δεν θέλεις να πιείς καφέ, ένα αναψυκτικό τύπου κόλα θα φέρει το ίδιο αποτέλεσμα.
• Κάθισε αναπαυτικά. Στο κάθισμα του οδηγού, στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου αν ταξιδεύεις μόνος/η και θέλεις να αράξεις καλύτερα. Εναλλακτικά, αν σταματήσεις σε ΣΕΑ (Σταθμούς Εξυπηρέτησης Αυτοκινητιστών) – ξέρεις αυτά τα συμπλέγματα κτιρίων όπου μπορείς να φας, να πιείς, να πας για πιπί ή για βενζίνη – ψάξε για τις πολυθρόνες μασάζ με αντίτιμο δύο ευρώ τα πέντε λεπτά και άραξε εκεί.
• Βάλε το κινητό σου στο αθόρυβο και ρύθμισε το ξυπνητήρι να χτυπήσει μετά από 15-20 λεπτά.
• Κλείσε τα μάτια, ανάπνευσε ήρεμα και χαλάρωσε. Αν πραγματικά νυστάζεις θα τα καταφέρεις έστω να λαγοκοιμηθείς, όσο απίθανο κι αν σου φαίνεται.
• Όταν ξυπνήσεις, περπάτησε για λίγο ή κάνε μερικές διατάσεις (ασκήσεις που έχουν σκοπό να αναπτύξουν την μυϊκή ευλυγισία, την ελαστικότητα και την αρθρική ευκαμψία – stretching για τους αγγλομαθείς), πριν ξαναπιάσεις το τιμόνι. Με άλλα λόγια ενεργοποίησε ξανά το σώμα σου ό,τι κι αν σημαίνει αυτό για σένα: κάνε βόλτες πέρα-δώθε στο πάρκινγκ ατενίζοντας την εθνική οδό, μάζεψε μαργαρίτες ή ραδίκια (ό,τι ταιριάζει περισσότερο στο στυλ σου), επανέλαβε τις ασκήσεις που σου έδειξε κάποτε η αεροσυνοδός στο αεροπλάνο για να ξεμουδιάσεις.

Πριν φύγεις από το σπίτι, κάνε και μια επανάληψη στα tip του Ιαβέρη για ασφαλή οδήγηση!

Save

Save

Save