Για την αγάπη και τον επίμονο πελαργό

pelargos

Διάβασα μια αλλόκοτη και όμορφη ιστορία, μία από αυτές που αποδίδει πολύ ποιητικά και μαγικά η πένα της Νέβι Κανίνια. Επειδή μου ζέστανε το μυαλό και την καρδιά μου θέλησα να την κρατήσω μέσα στην προσωπική μου πινακοθήκη ιστοριών αλλά και να τη μοιραστώ συγχρόνως μαζί σου μέσα σε λίγες αράδες.

Photo byTolea at Morguefile.com

Σε περίληψη λοιπόν, ένας αρσενικός πελαργός, ο Κλίπιταν, διασχίζει από αέρος 14.000 χιλιόμετρα κάθε χρόνο για 16 συναπτά προκειμένου να συναντήσει το τραυματισμένο ταίρι του, τη θηλυκιά πελαργό Μαλένα που δεν πετάει (εδώ και 16 χρόνια) εξαιτίας ενός πυροβολισμού κυνηγού. Ο Κλίπιταν ζει στη Νότια Αφρική και η Μαλένα στην Κροατία. Συναντιούνται κάθε χρόνο στην Κροατία λοιπόν, ζουν μαζί από την άνοιξη μέχρι και τον Αύγουστο, ζευγαρώνουν, και μετά ο Κλίπιταν παίρνει μαζί του τα μικρά πελαργάκια που προκύπτουν από αυτό το ερωτικό ζευγάρωμα και μεταναστεύουν παρέα στην Αφρική. Και ξαναγυρίζει στην Κροατία και τη Μαλένα την επόμενη χρονιά. Εδώ και 16 χρόνια!

Είναι μια ιστορία τρυφερότητας και ελπίδας. Εύχεσαι να σε αγαπήσει κάποιος τόσο πολύ; Ναι, είναι όμορφο να σε αγαπούν και να σου το δείχνουν με τέτοια αφοσίωση. Όμως για φαντάσου να έχεις την τύχη και το θάρρος να αγαπήσεις εσύ ο ίδιος/η ίδια κάποιο άλλο πλάσμα τόσο βαθιά, τρυφερά και επίμονα! Τότε αλλάζει και ομορφαίνει η ζωή ακόμα περισσότερο!

 

Συνεχίστε την ανάγνωση

Απέτυχε στις πανελλήνιες; Άκου κι αυτό.

“Εσύ πέρασες κάπου;” Τι εκνευριστική και ανούσια ερώτηση για έναν 17ρη ή 18ρη υποψήφιο στις πανελλήνιες εξετάσεις που μόλις πήρε τα τελικά του αποτελέσματα που δεν οδηγούν σε κάποια πανεπιστημιακή σχολή!

Το θέμα είναι να δείξεις ενσυναίσθηση στη θέση που βρίσκεται και να βρεις να πεις κάτι χρήσιμο στο παιδί. Η φιλόλογος Αμαλία Μουστάκη που προετοιμάζει εδώ και πολλά χρόνια μαθητές για την δοιμασία των πανελληνίων έγραψε στον προσωπικό της λογαριασμό στο Facebook κάτι πολύ ταιριαστό για αυτην την περίσταση. Αναπαράχθηκε πολύ στο διαδίκτυο ωστόσο μία τόσο χρήσιμη και όμορφη δήλωση θέλω να την έχω φυλαγμένη στην προσωπική γονεϊκή μου εργαλειοθήκη και να τη μοιραστώ και με άλλους γονείς.

 

“Το ελαφρώς αφ’ υψηλού βλέμμα του πατέρα σου – εκείνος, βλέπεις, είχε πετύχει με την πρώτη το 1980 στην ΑΣΟΕΕ κι ας μεγάλωσε στο χωριό, και ας μάζευε ελιές αντί να κάνει φροντιστήριο. Το παρηγορητικό χάδι της μαμάς και οι κουβέντες της με συγγενείς και φίλους: «Το παιδί είχε μιαν ατυχία…”. Κι ο θείος να δικαιώνεται που πάντα πίστευε πως είσαι ηλίθιος. Και η κολλητή των γονιών να ρωτάει -μες στην αδιακρισία- μήπως τυχόν είχε περίοδο εκείνη τη μοιραία μέρα το παιδί και οι πόνοι δεν το άφησαν να συγκεντρωθεί. Γιατί το άλλο; Που τον Σεπτέμβριο ο γιος των κουμπάρων θα μετακομίσει στην Ξάνθη -έκτος, παρακαλώ- στους Πολιτικούς Μηχανικούς, και η κόρη των αντιπαθητικών του ισογείου θα γραφτεί, άκουσον άκουσον, στη Φιλοσοφική; Θέλεις τη γνώμη μου; Ξέχασε τους όλους! Αν λαχταράς να περάσεις σε μία συγκεκριμένη σχολή, να ξαναδώσεις. Αν ονειρεύεσαι μέσα από την καρδιά σου να γίνεις αρχιτέκτονας ή δικηγόρος ή οπτικός, να ξαναδώσεις. Ο Αύγουστος του ’19 δεν είναι τόσο μακριά όσο νομίζεις. Άμα κάτι τέτοιο δεν σου συμβαίνει, τότε απλώς χαλάρωσε. Εάν κατά βάθος θα ’θελες να φτιάχνεις μαλλιά ή νύχια ή κοκτέιλ πίσω απ’ τον πάγκο ενός μπαρ, ακολούθησε την κλίση σου. Χίλιες φορές μία ευτυχισμένη -και άρα επιτυχημένη- κομμώτρια, παρά μία γιατρός με το στανιό. 

Κι αν πρέπει ακόμη κάτι να σου πω (με το δικαίωμα της πείρας που εγώ έχω, ενώ εσύ στερείσαι) είναι πως η ζωή είναι αδιανόητα μεγάλη και εξαιρετικά απρόβλεπτη. Η τράπουλα θα μοιραστεί πολλές-πολλές φορές, οι έσχατοι θα γίνουν πρώτοι και θα ξαναγίνουν έσχατοι. Ασφαλή σχέδια, σίγουρες επενδύσεις δεν υπάρχουν – το απέδειξε άλλωστε περίτρανα και η τελευταία δεκαετία η οποία μας πήρε και μας σήκωσε. Η μόνη, συνεπώς, πυξίδα που έχει νόημα να συμβουλεύεσαι, βρίσκεται μέσα σου. Όσοι την ακολούθησαν, ακόμα και αν έχασαν, δε χάθηκαν. Όσοι την αγνόησαν, καταδίκασαν τους εαυτούς τους σε «επιτυχημένες» ίσως, πλην σκυφτές ζωές.

Με αγάπη,
Η Φιλόλογος σου”

Συνεχίστε την ανάγνωση

Μετα-λαμπριάτικο

Περίεργη γεύση είχε ετούτο το Πάσχα. Τελευταία στιγμή άρπαξα ένα λευκό κερί από το παγκάρι της μικρής μας εκκλησίας κι έτσι γνώρισα και τους τρεις φύλακες άγγελούς της, τα τρία παιδιά που τη φροντίζουν και τη συντηρούν: τον Πέτρο, τον Τάκη και τη Δέσποινα – όλοι τους άνω των 70. Δύο μήνες πριν το φετινό Πάσχα έχασα για πάνα τον πατέρα μου. Ανήμερα πρωί του Μεγάλου Σαββάτου, συνόδεψα έναν φίλο στην τελευταία του κατοικία, ένα κοιμητήριο των προαστίων. Το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου πήγα στη λειτουργία της Ανάστασης με ελαφρώς σαρκαστική διάθεση – τι «θανάτω θάνατον πατήσας», εγώ χάνω τους δικούς μου σαν τις μύγες!

http://mrg.bz/1a16b1
http://mrg.bz/1a16b1

Μου έλειψε η παιδιάστικη χαρά στο πρόσωπο του πατέρα μου κάθε φορά χρονιά την ώρα που ο παπάς έλεγε το πρώτο «Χριστός ανέστη»! Ο μπαμπάς μου ήταν μοναχογιός μιας γλυκιάς και θρησκευόμενης μητέρας. Η γιαγιά Κική από την οποία πήρα το όνομά μου ήταν γυναίκα της Εκκλησίας χωρίς κανένα από τα αρνητικά σημαινόμενα που έχει φορτωθεί αυτός ο χαρακτηρισμός. Ζούσε ακολουθώντας πιστά τις χριστιανικές διδαχές «Αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν» και «Ο έχων δύο χιτώνες να δίνει τον έναν». Φρόντιζε για τους «φτωχούς» και τους κατατρεγμένους της γειτονιάς της από τη μικρή σύνταξη που της αναλογούσε και από το μεγάλο περίσσευμα της καρδιάς της και μιλούσε με ένα μείγμα τρυφερότητας και κατανόησης για εκείνους «τους καημένους που είχαν χάσει το δρόμο τους». Η γιαγιά μου λοιπόν επέμενε κάθε χρόνο να μου αγοράζει λαμπάδα «για το καλό» παρόλο που ήξερε ότι μου έφερνε λαμπάδα και η νονά μου (εννοείται!) η οποία ήταν και αγαπημένη της ανιψιά. Έτσι είχα κάθε χρόνο είχα δύο λαμπάδες που τις καμάρωνα πρώτα για μέρες στα κουτιά τους και μετά τις έκαιγα και τις δύο, μία στον Επιτάφιο (διάλεγα τη λιγότερο λιμπιστερή) και μία στην Ανάσταση. Πάνε χρόνια που κανείς δεν μου χαρίζει πια λαμπάδα στην Ανάσταση, ωστόσο από καιρού εις καιρόν χαρίζω εγώ στον εαυτό μου μία – τις χρονιές που νιώθω μεγαλύτερη τρυφερότητα προς το άτομό μου!

Στο λαμπριάτικο τραπέζι φέτος μας φιλοξένησαν μια αγαπημένη θεία με τον άντρα της που κατάγονται από την Τήνο. Ωστόσο οι γονείς της θείας μου είχαν ζήσει πολλά χρόνια στην Πόλη (πριν την καταστροφή του ’22) και είχανε φέρει μαζί τους από εκεί ιδιαίτερα έθιμα και συνήθειες. Ανάμεσα λοιπόν στο αρνάκι και το γαλακτομπούρεκο η θεία μου διηγήθηκε πως οι Έλληνες της Πόλης συνήθιζαν να τρώνε το αναστάσιμο δείπνο πριν τη βραδινή λειτουργία και όταν πια επέστρεφαν στα σπίτια τους με το άγιο φως τσούγκριζαν κόκκινα αυγά και σερβίριζαν μόνον τσάι με γλυκά. Του χρόνου λέω να υιοθετήσω αυτή τη γλυκιά συνήθεια μιας που έχω γίνει πολύ πρωινό πουλί και τα μεταμεσονύχτια δείπνα της παράδοσης μου πέφτουν βαριά!

Σας φιλώ γλυκά, Χριστός ανέστη και καλή άνοιξη!

Συνεχίστε την ανάγνωση

Φτιάξε το δικό σου κουτάκι

Εσείς διαβάζετε τα πριγκιπικά νέα; Εγώ κατά καιρούς ναι, για δύο λόγους. Ο ένας είναι ότι μου αρέσει η ελαφράδα τους και ο άλλος ότι βρίσκω τρομερά ενδιαφέρον να προσπαθώ να ερμηνεύω τη συμπεριφορά ανθρώπων που έχουν εκπαιδευτεί να δαμάζουν μέχρι να συνθλίψουν την αληθινή γλώσσα του σώματός τους.

Το τελευταίο νέο αφορά τον αρραβώνα του Βρεττανού πρίγκηπα Χάρι. Η μνηστή του πρίγκιπα Χάρι λοιπόν είναι η Μέγκαν Μαρκλ μία νέα γυναίκα διαζευγμένη (Oh, mon Dieu), μιγάδα Αμερικανή (ξανά Oh, mon Dieu) που είχε σταδιοδρομήσει μέχρι σήμερα ως ηθοποιός (να αναφωνήσω τρίτη φορά;).

prigkipika

Και έχει ενδιαφέρον για μένα το ότι μεγάλωσε σε μία τυπική οικογένεια της μεσαίας τάξης, ξέρετε από αυτές που ενίοτε έχουν άπλυτα πιάτα στο νεροχύτη, μπορεί να ξεχάσουν να πληρώσουν το λογαριασμό του ρεύματος και μυρίζουν τα πόδια τους όταν κάθονται όλοι αντάμα στο living room για να παρακολουθήσουν την αγαπημένη τους σειρά στην τηλεόραση.

Αυτή η Μέγκαν λοιπόν (που δεν γνωρίζω το αληθινό ποιόν της) αλλά χαμογελάει, μορφάζει σαν άνθρωπος και όχι σαν να έχει καταπιεί μπαστούνι και χουφτώνει δημοσίως (πλην διακριτικά) το μερί του γαλαζοαίματου μνηστήρα της, όταν ήταν στο γυμνάσιο, χρειάστηκε μια φορά να συμπληρώσει μια φόρμα όπου υπήρχε μια ερώτηση για τα φυλετικά της στοιχεία. Στο έντυπο υπήρχαν τρία ‘κουτάκια’ που έγραφαν αντίστοιχα, μαύρος, λευκός και ισπανόφωνος (ωραία πράγματα, ε;). Η δασκάλα της αφού το σκέφτηκε αρκετή ώρα της υπέδειξε το κουτάκι ‘λευκός’ αλλά και πάλι δεν φαινόταν σίγουρη. Η Μέγκαν πήρε το χαρτί στο σπίτι και ρώτησε τον μπαμπά της ποιο κουτάκι να τικάρει και πήρε τη μοναδική απάντηση “Φτιάξε το δικό σου κουτάκι”.

megan (640x480)

Το ‘κουτάκι’ έχει να κάνει με το πόσο ασκούμε το δικαίωμά μας να κάνουμε επιλογές, να είμαστε διαφορετικοί από αυτό που περιμένουν οι κάθε λογής ‘άλλοι’ και να “εξασκούμε τους μυς της αποφασιστικότητάς μας” – όπως λέει η blogger φίλη https://www.aspaonline.gr/. Εσείς πότε ήταν η τελευταία φορά που σκεφτήκατε / τολμήσατε να φτιάξετε το δικό σας κουτάκι;

 

Συνεχίστε την ανάγνωση

Προσοχή, κοντή στο τιμόνι!

Προχτές το βράδυ που πήγα να παραλάβω τον γιο μου από το φροντιστήριο άργησα δέκα ολόκληρα λεπτά. Πέντε λεπτά που καθυστέρησα να ξεκινήσω και άλλα πέντε λόγω της απροσδόκητης κίνησης που συνάντησα μπροστά μου – Δευτεριάτικο. Όταν σταμάτησα το αυτοκίνητο με αναμμένα αλάρμ, ο γιος μου όρμησε αμέσως μέσα και τον ρώτησα: Γνωρίζεις αμέσως το αυτοκίνητο, ε; Όχι, απαντάει το πειραχτήρι, απλώς είδα να έρχεται ένα αυτοκίνητο με μια κοντή στο τιμόνι, και είπα, εσύ είσαι!

Προσοχή στην κοντή! Κυκλοφορεί ανάμεσά σας!

konti sto timoni

Συνεχίστε την ανάγνωση

Οδός Ομήρου αριθμός 28

Έχετε ακούσει για δεύτερες ευκαιρίες; Ε, λοιπόν στη ζωή εμφανίζονται κάμποσες από αυτές μόνο που πρέπει να είναι κανείς σε ετοιμότητα για να τις αδράξει.

Πριν από πολλά-πολλά χρόνια ήμουν μαθήτρια της πρώτης δημοτικού σε ένα μικρό σχολείο κάπου στο Νέο Ψυχικό. Ελληνισμό το λέγανε. Στο ισόγειο του κτιρίου που στέγαζε το σχολείο μου είχαν τη γωνιά τους οι μικρές τάξεις, στον πρώτο όροφο οι μεγαλύτερες και στον τρίτο όροφο ήταν το σπίτι που έμενε ο διευθυντής μα τη γυναίκα και την κόρη του. Σε αυτό το σχολείο είχα την τύχη να με συντροφέψουν και  να με καθοδηγήσουν ως παιδί κάποιοι δασκάλοι που με έκαναν να νιώσω ότι η παρουσία μου σε αυτόν τον κόσμο μετράει. Επίσης διατηρώ μέχρι σήμερα έναν καλό φίλο που έκανα εκεί παρόλο που συνεχίσαμε σε διαφορετικά σχολεία στο γυμνάσιο.

ellinismos_2 (640x480)

Η ζωή όμως προχωράει με ταχύτητα. Μετά από έξι χρόνια (7 μαζί με το νηπιαγωγείο) πήρα απολυτήριο και συνέχισα σε νέες περιπέτειες ενώ το μικρό μου σχολείο που μετρούσε ήδη γύρω στα 30 χρόνια ζωής μαράζωσε στη δεκαετία του ’80 και έσβησε από το χάρτη. Άκουσα ότι το κέλυφος του κτιρίου πήρε μια παράταση ζωής φιλοξενώντας για λίγα χρόνια το δημόσιο γυμνάσιο της περιοχής και μετά, σιωπή. Οι ιδιοκτήτες μετακόμισαν και το κτίριο εγκαταλείφθηκε. Κάποιες φήμες το ήθελαν να έχει κατεδαφιστεί. Έμειναν να ζουζουνίζουν στο μυαλό μου οι αναμνήσεις.

Δεν τόλμησα να ξαναπεράσω από εκεί. Όμως πριν από λίγες ημέρες κάποια συγκυρία με έφερε μέχρι το ΚΕΠ του Νέου Ψυχικού. Και -σατανική σύμπτωση- βρέθηκα να οδηγώ στην οδό Ομήρου! Όταν έφτασα στο γνωστό σταυροδρόμι η αγωνία μου είχε χτυπήσει κόκκινο. Ο θεός του πάρκινγκ μου βρήκε θέση, τράβηξα χειρόφρενο και βγήκα έξω. Ένας καινούριος ξύλινος φράχτης μου έκοβε την ορατότητα. Σήκωσα το κεφάλι μου ψηλά και αντίκρυσα φρεσκοβαμμένα χαρούμενα χρώματα γύρω από τα παράθυρα των πάνω ορόφων. Μετά κόλλησα τη μύτη μου στο φράχτη και κρυφοκοίταξα ανάμεσα στους ξύλινους πήχεις: Ήταν η γνωστή μου είσοδος (όχι όσο μεγάλη τη θυμόμουν) με τις μοντέρνες ίσιες κολώνες της αρχοιτεκτονικής του ’60. Και μια διακριτική επιγραφή με τη λέξη «Παιχνιδαγωγείο».

ellinismos_1 (640x480)

Και τότε ανάψανε διάφορα λαμπάκια στο μυαλό μου. Το σχολείο μου είχε ξαναγίνει πραγματικό σχολείο! Μετακόμισε εκεί το Παιχνιδαγωγείο, ένα σχολείο νέας πνοής όπου όπως λέει το μότο του «τα παιδιά αναπτύσσονται και μαθαίνουν παίζοντας, ακολουθούν την περιέργεια και τη φαντασία τους, έχουν ίσες ευκαιρίες και εκφράζονται ελεύθερα, συμμετέχουν ενεργά σε όσα συμβαίνουν γύρω τους, λειτουργούν σε ένα δομημένο και οργανωμένο πλαίσιο, και νιώθουν σαν το σπίτι υους». Είχαν από καιρό φτάσει στα αφτιά μου θετικά σχόλια για έναν παιδικό σταθμό και νηπιαγωγείο με το όνομα Παιχνιδαγωγείο. Και όπως οι καλές προσπάθειες κάποτε μεγαλώνουν και δίνουν καρπούς, έτσι, ήρθε η ώρα φέτος για το Παιχνιδαγωγείο να μεγαλώσει και να εξελιχθεί σε δημοτικό εξατάξιο σχολείο.

Το κτίριο της οδού Ομήρου 28 μόλις ξεκίνησε μια δεύτερη, καινούρια ζωή. Και οι οιωνοί φαίνονται πολύ καλοί αν κρίνω από την ζεστή, φιλική και έντιμη αντιμετώπιση που είχα από τους ανθρώπους του νέου σχολείου που με υποδέχτηκαν όταν χτύπησα το κουδούνι. (όχι που δεν θα το χτυπούσα!)

Περιττό να σας πω ότι με κατέκλυσαν ζουμιά συγκίνησης! Εύχομαι στους ιδρυτές και τους δασκάλους του Παιχνιδαγωγείου μια μεγάλη και καρποφόρα σχολική ζωή. Και, ποιος ξέρει, μικρό μου σχολείο, ίσως να τα ξαναπούμε!

 

Συνεχίστε την ανάγνωση

Αγωνίστηκε

Άμα είσαι αθλητής αγωνίζεσαι με όλους τους καιρούς. Με ήλιο, με βροχή, με ανέμους. Και με όλες τις διαθέσεις: χαράς, ενθουσιασμού, θυμού, παραπόνου. Την τελευταία φορά που αγωνίστηκε ο γιος μου σε αγώνες τρεξίματος ήταν την εβδομάδα που μας πέρασε, με τον καύσωνα. Εγώ, η μαμά που θα παραβρισκόμουν στον αγώνα ως απλή συνοδός, έκανα βεβαίως μεγάλη προετοιμασία (αυτό εκτός των άλλων με βοηθάει να αισθάνομαι σημαντική).

agonistike

Χρησιμοποίησα δόλιους τρόπους για να σιγουρέψω ότι ο δεκαεξάρης φόρεσε καπέλο για να αποφύγουμε τη θερμοπληξία, εγώ φόρεσα την ψάθινη καπελαδούρα, πήρα μαζί μου την πιο μικρή τσάντα-ψυγείο που διαθέτουμε και μέσα έβαλα νερά, χυμούς, αποξηραμένα βερίκοκα, αντηλιακό, τη βεντάλια και τα γυαλιά της πρεσβυωπίας μου (επειδή την ώρα που το τέκνο μου κάνει διατάσεις των μυών εγώ διαβάζω το βιβλίο μου – και γιατί να μην φρεσκαριστούν και τα γυαλιά παρακαλώ).

Όμως δεν υπολόγισα την κακή διάθεση του παιδιού μου. Γιατί τον είχε εξουθενώσει η ζέστη. Γιατί είχε σπάσει το νύχι στο μεγάλο δάχτυλο του ποδιού, είχε μπει στο κρέας και τον πονούσε. Γιατί δεν είχε κοιμηθεί καλά εκείνη την ημέρα. Και πολλά ακόμα που δεν μου τα είπε. Και έκανε τόση πολλή ώρα να ετοιμαστεί για τον αγώνα που αργήσαμε και παρ΄ ολίγο να τον χάσει. Κι εμένα μου ανάψανε τα λαμπάκια μου. Και παρακολουθούσα τον αγώνα μέσα στην τσαντίλα. Και όταν (αναμενόμενο) ο αγώνας δεν πήγε καλά ένιωσα να ξινίζω ακόμα περισσότερο. Είμαι και αλλεργική στους καύσωνες. Απλώς μετρούσα τα λεπτά για να φύγουμε.

Και ενώ τον περίμενα να κάνει τις ασκήσεις χαλάρωσης των μυών για να φύγουμε και βημάτιζα πέρα-δώθε στο στάδιο πέρασαν από μπροστά μου δύο συναθλητές και φίλοι του και μ’ ένα στόμα – μια φωνή με χαιρέτησαν και μου είπαν: «Συγχαρητήρια για τον Κ!». Εγώ με ύφος μπλαζέ και μικρή δόση ξυνίλας τους είπα «Ευχαριστώ! Γιατί, έκανε κάτι;» Και μου απαντάει ο ένας τους: «Ναι, αγωνίστηκε». Και με “τάπωσε”.

Συνεχίστε την ανάγνωση

Πέτα Μαρίνα, πέτα!

girl_runners

Για άλλη μια φορά σε στάδιο της περιφέρειας για αγώνες. Έτσι είναι, όταν τα παιδιά σου έχουν ασχολούνται συστηματικά με τον αθλητισμό (επειδή τους αρέσει), ως γονιός έχεις την υποχρέωση και το προνόμιο να τα συνοδεύεις ημερίδες αθλητισμού, αγώνες, τουρνουά (αναλόγως το άθλημα) εντός και εκτός πόλης.

peta_marina_peta (640x427)

Προσωπικά το βλέπω σαν μια ευκαιρία να κάνω τη γνωριμία μου με γειτονιές, πόλεις, κωμοπόλεις που δεν έχω ξαναεπισκεφθεί και να παρατηρήσω ανθρώπους, που είναι ένα αγαπημένο μου σπορ. Εκείνο το δίωρο που περνάω στην κερκίδα ή κόβοντας βόλτες μέσα στο στάδιο έρχομαι πρόσωπο με πρόσωπο με παιδιά κάθε ηλικίας, τους γονείς τους, τους προπονητές τους και κάποιους περίοικους που περνούν την ώρα τους (ευχάριστα) μιας που οι αθλητικές διοργανώσεις είναι ένα θέαμα από τη φύση του ανεβαστικό, δωρεάν, και προσφέρει και ευκαιρίες κοινωνικοποίησης.

Έτσι, βλέπω και ακούω πράγματα που κατά περίπτωση με κάνουν να χαίρομαι, να γελάω κάτω από τα μουστάκια μου, να θυμώνω ή να θλίβομαι. Είμαι πολύ περίεργη σας λέω, αν με δείτε πουθενά προσέξτε τι θα πείτε γιατί το καταγράφω στον σκληρό της μνήμης μου και κατά περίπτωση το αναρτώ και στο blog μου! Έχει τύχει να γίνω μάρτυρας σε ατυχέστατες στιγμές που με έβγαλαν από τα ρούχα μου αλλά ευτυχώς υπάρχουν και αυτές οι άλλες στιγμές που μου δίνουν χαρά και περηφάνια που ανήκω κι εγώ στο ανθρώπινο είδος.

Στον τελευταίο αγώνα λοιπόν, που ήταν απόγευμα και είχε κι ωραίο ηλιοβασίλεμα, είδα αγώνες τρεξίματος κοριτσιών σε διάφορα αγωνίσματα του στίβου. Σε έναν αγώνα ταχύτητας λοιπόν, ένας άγνωστο σε εμένα μπαμπάς, που καθόταν μερικά καθίσματα παραπέρα, καθώς η κόρη του πλησίαζε στον τερματισμό της φώναξε με λατρεία: «Πέτα Μαρίνα, πέτα!». Τρεις λέξεις μόνο, που ξεχείλιζαν καμάρι, πίστη, ελπίδα. Μια τρυφερή κραυγή δύναμης, με μεγάλη σπουδαιότητα, από έναν πολύ σημαντικό άντρα στη ζωή της Μαρίνας: τον μπαμπά της. Και ναι, η Μαρίνα «πέταξε», καθώς βγήκε πρώτη στη σειρά της. Μαζί της πέταξα κι εγώ, ταξίδεψα για λίγο στο χρόνο, στη δική μου εφηβεία . Σκέφτηκα πόση ανάγκη έχουν όλοι οι έφηβοι και οι έφηβες να ακούσουν από τον πατέρα τους λόγια που να τους απογειώνουν για να αφήσουν το έδαφος και να ανοίξουν τα φτερά τους στην πρώτη πτήση με μικρότερο τρέμουλο και μεγαλύτερο πείσμα.

Ακούτε με πατεράδες! Έχετε μοναδική δύναμη κι επιρροή στη ζωή των παιδιών σας. Μην διστάζετε, μην ντρέπεστε και μην φοβάστε να τους προσφέρετε απλόχερα αυτό που έχουν ανάγκη, αυτό που τους αξίζει για να προχωρήσουν στη ζωή Πετώντας!

 

Συνεχίστε την ανάγνωση

Ο θαυμαστός καινούριος κόσμος των εφήβων

Όταν ο γιος μου έκανε τα μαθήματά του για το σχολείο, είχε 5-6 ανοιχτά παράθυρα στον υπολογιστή του, το σήμα του Instant Messenger αναβόσβηνε συνέχεια, το κινητό του χτυπούσε κάθε τόσο και «κατέβαζε» μουσική και έβλεπε τηλεόραση με την άκρη του ματιού του. Δεν ξέρω αν κατάφερνε να κάνει τα μαθήματά του όμως απ’ ότι μπορούσα να δω ο γιος μου διοικούσε μια αυτοκρατορία, οπότε δεν με πείραζε αν τελικά δεν έκανε τα μαθήματά του.

https://gr.pinterest.com/explore/peace-signs/?lp=true
https://gr.pinterest.com/explore/peace-signs/?lp=true

Σας θυμίζει κάτι αυτή η περιγραφή; Δεν το έχω γράψει εγώ αλλά ο sir Ken Robinson για τον γιο του Τζέιμς στο βιβλίο του The Element: How Finding Your Passion Changes Everything. Κάθε ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις είναι συμπτωματική!

Δεν προσπαθώ να απαξιώσω τη σοβαρή μελέτη, την κοπιώδη προσπάθεια ή την συνειδητή προσπάθεια για αριστεία. Απλώς καλό να είναι να γνωρίζουμε ότι η πραγματικότητα επιδέχεται πολλαπλές αναγνώσεις. Και ξέρω, ότι μέρες που είναι – εξετάσεις γυμνασίου, λυκείου, πανελλήνιες εξετάσεις για το πανεπιστήμιο – πολλοί γονείς εφήβων στην Ελλάδα περνάτε (περνάμε) δύσκολα, ζείτε (ζούμε) σε εμπόλεμη ζώνη στο σπίτι για διαφωνίες στον τρόπο και τον χρόνο της μελέτης, έχετε (έχουμε) τρικυμία στο κρανίο.

Εμείς οι γονείς λοιπόν, και οι δάσκαλοι και όλοι οι σημαντικοί για τα παιδιά ενήλικες ας καταγράφουμε στο χαρτί και στην καρδιά μας κάθε βήμα προόδου των μεγάλων παιδιών μας, ας διατηρούμε την εμπιστοσύνη μας στη ζωή και στους εφήβους μας, ας τους προσφέρουμε ενθάρρυνση και καθοδήγηση (ακόμα κι αν φαίνεται ότι τη γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια) και ας διατηρούμε την ανθρωπιά και το χαμόγελό μας μέσα στην αγριάδα και την ορμητικότητα της εφηβείας. Η μάθηση απλώς αλλάζει πρόσωπο.

Peace sign on!

Συνεχίστε την ανάγνωση

Θέατρο: Ο φόβος τρώει τα σωθικά

Στην ώριμη ηλικία των 45 είχα την ευκαιρία να δω και Φασμπίντερ. «Ο φόβος τρώει τα σωθικά» στο Θέατρο Τέχνης. Γράφτηκε το 1974 στη Γερμανία αλλά οι δυτικές κοινωνίες δεν έχουν αλλάξει πολύ από τότε, μόνο τα ονόματα των εθνοτήτων που πρωταγωνιστούν κάθε φορά (μιλάω για δυτικές κοινωνίες μα που μόνο αυτές έχω ζήσει).

fovos_sothika

Ένα έργο που μιλάει πάνω απ’ όλα για τη μοναξιά, για την ξενοφοβία και τη μισαλλοδοξία. Μέσα από μια ιστορία έρωτα δύο ταλαιπωρημένων ανθρώπων. Στο ρόλο της γερμανίδας εξηντάρας καθαρίστριας, της Έμμι, χήρας με τρία ενήλικα παιδιά, η Τάνια Τσανακλίδου. Αυτή γυναίκα λοιπόν ερωτεύεται έναν μαροκινό μετανάστη, εργάτη τον Άλι, καμιά εικοσαριά χρόνια νεότερό της, που τον γνωρίζει ένα βράδυ που μπαίνει σε ένα μπαρ μετά τη δουλειά για να προστατευθεί από τη βροχή. Πολύ της ταίριαξε ο ρόλος αυτός της Τσανακλίδου: μια παρουσία γήινη, πειστική στον έρωτά της για το νέο, άντρα, ίσως μητρική σε κάποιες στιγμές. Για όσους δεν το ξέρουν η Τσανακλίδου έχει και θεατρική παιδεία (Κρατικό θέατρο Βορείου Ελλάδος) και θεατρικό παρελθόν.

Οι ηθοποιοί που υποδύονται τα τρία ενήλικα παιδιά φορούν μάσκες-χαρτοσακούλες για να μπαίνουν σε διαφορετικούς ρόλους του κοινωνικού περίγυρου της Έμμι και του Άλι. Γίνονται έτσι η φωνή του «κόσμου» που κρίνει, κατακρίνει, καταδικάζει από απόσταση ό,τι του είναι άγνωστο και ξένο. Μου άρεσε αυτό το εύρημα που δίνει ένταση στα ήδη τσιτωμένα συναισθήματα σε αντίθεση με το κουκλίστικο σερβίτσιο του τσαγιού που κουβαλάει μαζί της παντού η Έμμι, το οποίο δεν βρίσκω να προσθέτει κάτι στην ιστορία.

Η Έμμι και ο Άλι παντρεύονται κόντρα στην καχυποψία του περιβάλλοντος και των δυο τους. Τα παιδιά της τη  χλευάζουν, οι συναδέλφισσές της στη δουλειά την απομονώνουν. Για την ντόπια κοινή γνώμη ο μαροκινός είναι ο «άπλυτος» και επικίνδυνος ξένος, για την κοινωνία των μεταναστών η Έμμι είναι η «γριά» που ψάχνει για έρωτες. Έχει ενδιαφέρον πόσο μεγάλες είναι οι προκαταλήψεις ανάμεσα στους κοινωνικά αδύναμους ώστε να μην επιτρέπουν την αλληλεγγύη και να επιτρέπουν κάποτε – κάποτε την παρείσφρυση φασισμών κάθε είδους.

Δείτε την παράσταση, θα σας φέρει σε επαφή με τα συναισθήματά σας και θα σας προκαλέσει να σκεφτείτε διάφορα. Τελευταία παράσταση αύριο Κυριακή 12 Μαρτίου στις 19:00.

Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν – Υπόγειο, Πεσμαζόγλου 5, Αθήνα, Μετρό Πανεπιστήμιο, τηλέφωνο ταμείου: 210 322 87 06

 

Συνεχίστε την ανάγνωση