Ανοίγω το στόμα μου. Ημερολόγιο. Ημέρα 12

Η ημέρα του Αγίου Πάσχα ξεκίνησε με καλούς οιωνούς. Άνοιξα για πρώτη φορά μόνη μου ένα μπουκάλι κρασί. Βλέπεις, πάντα άφηνα κάποιον άλλο να μου το πάρει από τα χέρια και να κάνει τη δύσκολη δουλειά. Που τελικά δεν είναι και τόσο δύσκολη. Κι έτσι επέκτεινα τα σκιλς μου!

Επίσης το πασχαλιάτικο αρνάκι στη γάστρα πέτυχε. Η γενική ατμόσφαιρα όμως όχι.

Συνεχίστε την ανάγνωση

Ανοίγω το στόμα μου. Ημερολόγιο. Αναστάσιμο

Σήμερα εκεί που έκανα μικρές οικιακές εργασίες μου ήρθε σαν αστραπή στο μυαλό ένας από τους αγαπημένους μου μύθους, αυτός για το Θησέα και το Μινώταυρο. Θυμήθηκα που ο Θησέας σκοτώνει το Μινώταυρο και επιστρέφει στην Αθήνα νικητής αλλά ξεχνάει να αλλάξει τα μαύρα, πένθιμα πανιά στο πλοίο του με τα λευκά της χαράς κι έτσι ο πατέρας του ο Αιγέας που βλέπει το καράβι από μακριά με μαύρα πανιά πέφτει και πνίγεται στη θάλασσα από τον καημό του.

Συνεχίστε την ανάγνωση

Ανοίγω το στόμα μου. Ημερολόγιο. Ημέρα 10

Αυτές τις μέρες σκέφτομαι τακτικά τους αγαπημένους πεθαμένους μου. Τον μπαμπά μου, που  μας άφησε χρόνους πριν δυο χρόνια. Τον θείο Evans από το Σικάγο που έφυγε από τον κόσμο ανήμερα Πρωτοχρονιάς του 2020. Τον παππού μου (πάνω από 20 χρόνια φευγάτο) που τον είδα χτες σκαλίζοντας παλιά άλμπουμ σε μια φωτογραφία.

Συνεχίστε την ανάγνωση

Ανοίγω το στόμα μου. Ημερολόγιο. Ημέρα 9

Χτες, άλλη μια μέρα που σηκώθηκα με στραβό ποδάρι από το κρεβάτι, συνάντησα τους δικούς μου τρεις μάγους με τα δώρα. Είχα αποφασίσει να ξεκινήσω τη μέρα μου νωρίς και έτσι 7:40 ήμουν στο αυτοκίνητό μου καθοδόν για το σουπεμάρκετ. Στο πάρκιν του σουπερμάρκετ είχε μόνο φορτηγά τροφοδοσίας.

Συνεχίστε την ανάγνωση

Ανοίγω το στόμα μου. Ημερολόγιο. Ημέρα 7

Αυτό το σαββατοκύριακο πέρασε τόσο γρήγορα! Σάββατο του Λαζάρου, Κυριακή των Βαΐων, λέει το ημερολόγιο. Βλέπω το βαρύ χειμωνιάτικο μπουφάν μου. Κάθε χρόνο το κρατάω σε κυκλοφορία μέχρι και το βράδυ της Ανάστασης. Σκέφτομαι ότι φέτος δεν θα μου χρειαστεί. Από την άλλη… λέω να ανάψουμε τα κεριά μας στο μπαλκόνι. Οπότε, ε, μπορεί να φορέσουμε και μπουφάν!

Συνεχίστε την ανάγνωση

Ανοίγω το στόμα μου. Ημερολόγιο. Ημέρα 6

Χτες έβλεπα την ηλιόλουστη ημέρα από το παράθυρο και ήθελα να τα παρατήσω όλα και να το ρίξω στις βόλτες. Μετά το τέλος της εργάσιμης μέρας μου έκανα τη γιόγκα μου (ας είναι καλά το zoom) και μετά επειδή είχε πάει 8 ή ώρα έβαλα όπως-όπως το μπουφάν μου πάνω από την πιτζαμο-φόρμα μου (σε πρόλαβα, έχω άλλη πιτζάμα για το κρεβάτι!) και όρμησα έξω να προλάβω το τελευταίο φως της ημέρας.

Συνεχίστε την ανάγνωση

Ανοίγω το στόμα μου. Ημερολόγιο. Ημέρα 5

Η ώρα είναι 11 και χασμουριέμαι από τη νύστα. Κάθομαι στον καναπέ με τα πόδια πάνω στο τραπεζάκι (φοράω κάλτσες). Ισορροπώ το λάπτοπ πάνω στα πόδια μου ενώ ανάμεσα σε πόδια και λάπτοπ υπάρχει μια ζεστή θερμοφόρα (οι ΙΤ-ήδες φρικάρουν με αυτήν την περιγραφή).

Συνεχίστε την ανάγνωση

Ανοίγω το στόμα μου. Ημερολόγιο. Ημέρα 4

Το zoom έχει γίνει ο καλύτερός μου φίλος: Σήμερα τραγουδήσαμε εκεί δημώδη άσματα με τα παιδιά του χορευτικού συλλόγου. Ήταν ωραίο να βλέπεις αγαπημένα πρόσωπα στην οθόνη. Βρίσκω κάπως διαστροφικό ότι πλέον βλέπω αγαπημένα πρόσωπα ΜΟΝΟ  στην οθόνη.

Συνεχίστε την ανάγνωση

Ανοίγω το στόμα μου. Ημερολόγιο. Ημέρα 3

Η μέρα ήταν γεμάτη, κουραστική-παραγωγική, με τις απαραίτητες εντάσεις.

Η δουλειά έγινε σωστά-σε ικανοποιητικό ποσοστό.

Το ίντερνετ δεν διακόπηκε ούτε μια φορά.

Η μαμά μου απέκτησε λογαριασμό στο Skype!

Η φάβα χύλωσε όμορφα και “έπιασε ” μόνο λίγο στην κατσαρόλα.

Λογοφέραμε μόνο 2 φορές με τον γιο μου σήμερα.

Τα χελιδόνια που επιτέλους ήρθαν είναι εξαντλημένα από τους δυνατούς ανέμους και έχουν ξαπλωθεί στους έρημους δρόμους της επαρχίας. Πουλάκια μου! Κινδυνεύετε!

Νιώθω τόσο κουρασμένη που δεν έχει θεάματα επί της μικρής οθόνης απόψε το βράδυ. Ίσως λίγες σελίδες από το βιβλίο μου πριν κοιμηθώ.

Περιμένω με προσμονή τη συναυλία του Andrea Boccelli σε απευθείας μετάδοση από το Duomo του Μιλάνου την Κυριακή το βράδυ για να ψυχωθούμε όλοι, ασθενείς και υγιείς, εδώ:

 

Καληνύχτα!

 

Συνεχίστε την ανάγνωση